Páginas

sábado, 25 de febrero de 2017

CINE CON MOITO CONTO

As propostas do mes levan o selo da Edit. OQO

Os contos do camiño I
Nove relatos tradicionais e contemporáneos do catálogo da editorial
poden ser gozados desde XA! tamén en audiovisual, un dos formatos actuais máis populares para a transmisión de contos. Deste xeito,
OQO reafirma a súa aposta polas boas historias que merecen ser contadas, sexan en libro ou en filmes. Amosamos así que ambas
as linguaxes non se exclúen nin se substitúen, senón que
se enriquecen mutuamente.

Pedra, Pau e Palla
Rato Tom e rata Tomasa
Un gato na árbore
A pota que trota
A tartaruga que quería durmir
Corre corre, cabaciña
A bruxa regañadentes
A cousa que máis doe do mundo
A grande viaxe

CONTO CON MOITO CONTO: COCORICO

Aí vai as propostas do mes:
COCORICO
Había unha vez un pito que quería un biscoito..... pero, para que a MAMÁ GALIÑA, o puidese cociñar precisaba leña e iso era a responsabilidade de COCORICO.
QUEREDES SABER QUE PASOU ?
Pois a ler toca!

Quedáchesde con ganas de ler máis?
Pois a facer A MELLOR SOPA DO MUNDO coa receita que aparece no libro:

viernes, 24 de febrero de 2017

LER E ESCRIBIR!

LER E ESCRIBIR SON DOUS PROCESOS MOI RELACIONADOS E COMPLEXOS.   OS DOUS PROCESOS RESULTAN PRIMORDIAIS PARA ACCEDER AOS SABERES ORGANIZADOS DUNHA CULTURA.
DEBEN SER ABORDADOS DE FORMA GLOBAL PARA GARANTIZAR O SEU SIGNIFICADO.
BAIXO UN PRISMA OU MODELO CONSTRUCTIVISTA A LECTOESCRITURA É CONSIDEWRADA COMA UN PROCESO GLOBAL DE CONSTRUCCIÓN E INTERPRETACIÓN DE SIGNIFICADOS EN ENTORNOS CULTURAIS ALFABETIZADOS.

PARA SABER MÁIS:

martes, 21 de febrero de 2017

MUTISMO SELECTIVO OU ELECTIVO



MUTISMO SELECTIVO
CARACTERÍSTICAS XERAIS

Algúns/as nenos/as non se resisten a ir á escola, como os que sofren fobia escolar, pero aínda que asisten a ela non se comunican verbalmente cos outros/as compañeiros/as. O/a neno/a que ten ese problema fala en casa, pero non o fai cos seus compañeiros/as nin cos/as adultos/as da escola. Algúns/as néganse a falar durante moitos anos, a pesar do cal parece que aprenden.
Os/as mestres/as informan que non responden verbalmente ou o fan cun movemento de cabeza ou sinalando co dedo.
Aínda que non se sabe porqué os/as nenos/as manifestan tal conduta, é imaxinable que en principio o silencio utilízase xa sexa como mecanismo de defensa ou de trato. Eses/as nenos/as ven a escola como algo aversivo e temible. Ao non comunicarse, diminúe en certo grao a angustia na situación escolar. Con todo, aínda que a ansiedade tende a diminuír despois dalgúns meses no colexio, a conduta persiste. É posible que isto suceda porque mestres/as e alumnos/as adoitan reforzar o silencio prestándolle atención ao/a neno/a. O silencio incita a moitas persoas para ver se poden inducir ao/a neno/á falar, co cal lle prestan máis atención aínda. O reforzo tamén pode estar na evasión de responsabilidades escolares.
O mutismo selectivo atopámolo cando o/a rapaz/a demostra a súa capacidade lingüística nalgunhas circunstancias, pero deixa de falar noutras. O trastorno adoita manifestarse na primeira infancia. O típico é que o neno ou nena fale na casa e cos amigos íntimos, pero que deixe de falar e permaneza mudo na escola e diante de descoñecidos. A diagnose presupón un nivel de comprensión da linguaxe normal ou case normal, capacidade de expresión da linguaxe suficiente para a comunicación social e constatación de que pode falar e fala normalmente nalgunhas situacións concretas. Os comportamentos característicos asociados ao mutismo selectivo son a timidez excesiva, o illamento e retraemento sociais, o oposicionismo e a deterioración da actividade escolar e social.

É difícil dar orientacións válidas para todos os casos, especialmente en casuísticas tan complexas como a presente. Por iso, recomendamos que se tomen con prudencia as recomendacións que seguen posto que quizá non sexan do todo aplicables a todos os/as nenos/as. Hai que entender que o mutismo selectivo ou electivo pode obedecer a multitude de causas, coincidentes na súa maioría no seu aspecto afectivo-emocional, e que é un problema da vida relacional e íntima do/a neno/a. Este Mutismo xera trastornos de ansiedade.
Orientacións xerais (serán ampliadas e adecuadas para cada caso en particular)
-Non presionar ao/a neno/a de unha forma directa a que fale. É preferible provocar situacións como máximo realizar intentos esporádicos ( dous ou tres cada día ) de incitación, de forma tranquila e indiferente solicitando emisións moi breves ( p.e.: se ou non ).
-Se o/a alumno/a non se comunica de ningunha maneira é útil deixarlle utilizar a linguaxe gestual. Posteriormente haberase de traballar para que o suprima.
-Se o/o alumno/para utiliza xa a linguaxe gestual, facerse o/a desentendido/a e comunicarlle que é imposible saber o que quere.

-Non esaxerar os contactos afectivos, facelo de forma natural, xa que algúns/as destes/as nenos/as poden temer o contacto físico ou afectivo ou sentirse mal ao quedar como centro da atención, ao ser eloxiado/a ou acariñado/a de forma espectacular diante dos seus compañeiros/as.
-Ter en conta as necesidades afectivas destes/as nenos/as.
-Premiar calquera intento de comunicación, por mínimo que este sexa, desde un rumoreo a unha mirada.
-Non falar polo/a neno/a, nin deixar que ningún/a compañeiro/a fágao por el/ela.
-Tratar ao/a alumno/a normalmente responsabilizandolo/a de as súas accións como a calquera outro/a. É dicir, non superprotegerlo/a. Non prestarlle máis atención que a calquera alumno/a de a clase.
-Non permitir burlas ou desprezos por parte dos seus compañeiros/as.
-Procurar que o ambiente escolar sexa especialmente agradable.
-Non facer comentarios que aludan ao tema en presenza do/a neno/a.
Pautas e orientacións para a  escola-aula
Partindo do concepto de mutismo como un medo esaxerado a falar, enténdese que unha das maneiras de superalo consiste en afrontar as situacións  socio comunicativas que o provocan.  Dado que na escola prodúcense gran cantidade de situacións deste tipo, será un das contornas prioritarias nos que se debe centrar a intervención.
A tarefa fundamental do profesorado e especialmente do/a titor/a de o/o neno/para será, por unha banda, a de establecer unha vinculación afectiva positiva co/a neno/a que lle achegue a seguridade suficiente para enfrontarse ás situacións, e por outra banda, a de deseñar e planificar actividades de clase que requiran dunha comunicación verbal. Estas actividades deberán estar graduadas en función do fala que se requira na situación comunicativa, para iso teremos que manexar aspectos tales como  a lonxitude da frase, o ton de emisión, o número de persoas presentes, a elaboración do contido.
 A) Pautas para mellorar as condicións persoais e sociais
-Posibilitar na dinámicas da aula a planificación e o deseño de actividades en grupo (xogo social e traballo cooperativo, etc).
-Evitar a sobreprotección, non facendo as tarefas que o/o neno/para pode facer.
-Asignar pequenas tarefas de responsabilidade dentro da aula e do centro educativo axustadas á idade (facer recados, repartir/recoller material, borrar o taboleiro)
-Aumentar o control  do adulto na interacción escolar co fin de evitar o illamento do/a alumno/a e  a existencia de tempos nos que a actividade depende da súa propia iniciativa.
-Incrementar dentro da programación de aula as actividades que impliquen contacto físico entre os/as nenos/as (facerse cóxegas, dar masaxes con plumas, con pompóns,…)
-Crear un clima de seguridade, aceptación e confianza na aula favorable á comunicación verbal.
-Introducir actividades de relaxación de forma habitual tanto co/a alumno/a como con todo o grupo.
-Programar tempos de coordinación de todo o profesorado que intervén na atención educativa do grupo ao que pertence o/a alumno/a.
-Manter estreita relación coa familia para o transvasamento de información e o axuste das pautas e estratexias a implantar no ámbito familiar.

 B) Pautas específicas para a estimulación do fala
-Buscar e compartir momentos de comunicación co/a alumno/a para o desenvolvemento  dunha vinculación afectiva e comunicativa.
-Realizar xogos nos que o/o profesor/para participe co/a alumno/a (xogos de movemento, de mímica, verbais, de quendas).
-Planificar e deseñar actividades e xogos de preparación ao fala que non esixan interacción verbal, pero si comunicación corporal e produción de sons. 
-Xogos de movemento corporal (imitación de xestos, adiviñar obxectos ou accións mediante mímica, dirixir a un/a compañeiro/a con os ollos vendados).
-Xogos de produción de sons corporais (palmadas, soplidos, golpes con pés).
-Xogos con sons inarticulados e articulados (encadenamiento de sons, gradación de son, asociación de sons a movementos,..)
-Ter en conta ao planificar as actividades de xogo o número de nenos/as participantes, empezando con grupos moi reducidos (parellas e tríos) e ampliando progresivamente o número.
-Ofrecer axudas ao/a alumno/a en os inicios da actividade a través dun/a compañeiro/a ou do/a propio/a profesor/a, para a incorporación á mesma co fin de evitar a tendencia ao illamento e á non participación.
-Realizar actividades e xogos de fala enmascarada, nas que ao/a neno/a véselle a cara mentres fala (monicreques, marionetas, falar por teléfono dentro dunha casiña, máscaras, xogos de falar ao oído).
-Planificar as actividades nas que se require ao/a alumno/a unha emisión fonética ou verbal, tendo en conta tres eixos fundamentais, que deberán graduarse sempre de menos a máis:


TARTAMUDEZ




A tartamudez ou disfemia tal como aparece descrito no DSM-V pode conlevar:
1.-TRASTORNO DA FLUIDEZ da linguaxe, na que os órganos articulatorios están en perfecto estado e pódese dar  tanto en adultos coma en nenos e caracterizado por bloqueos na fala que poden ir acompañados de tensión muscular.
As alteracións na fluidez e na organización temporal da fala caracterízanse pola aparición frecuente e notable dun ou varios dos seguintes factores:
            -repeticiónsde sons e sílabas
            -prolongación de sons de consonantes ou vogais
            -palabras fragmentadas (pausas no medio dunha palabra)
            -bloqueo audible ou silencioso (pausas na fala)
            -circunloquios (substitución de palabras para evitar palabras problemáticas)
            -palabras producidas cun exceso de tensión física-muscular.
            -enroxecimento
2.-A alteración causa ANSIEDADE ao falar ou limitacións na comunicación eficaz, a participación social, o rendimento académico de forma individual ou en calquera combinación.
3.-O inicio dos síntomas prodúcese na sprimeiras fases do periodo de desenvolvemento.
4.-A alteración non se pode atribuir a un déficit motor ou sensitivo da fala, disfluencia asociada a un dano neurolóxico ou a outra afección médica e non se explica mellor por outro trastorno mental.
¿A tartamudez afecta igual na idade infantil que na adulta?
  • O 5% dos nenos é nenas pasan por una etapa de disfluencias durante a infancia
  • O 80% dos casos, según estudios internacionais remite.
  • Só entre  1.5% e o 2%  da población adulta está diagnosticada con tartamudez
  • Dentro da población adulta os homes teñen unha maior porcentaxe de sufrir disfluencias.
Dentro da tartamudez pódense observar diferentes tipos de bloqueos
  • Tartamudez clónica: repetición dunha sílaba únicamente.
  • Tartamudez tónica: interrupción da fala. Explosión repentina.
  • Tartamudez mixta: empeza sendo una tartamudez clónica y termina en tónica.
¿Que causa a tartamudez?
Non existe causas exactas da tartamudez.
Pode aparecer por diferentes causas, polo que se pode considerar un trastorno multifuncional.
  • Tartamudez por trastorno da lateralización: pola dominancia cerebral.
  • tartamudez.
  • Tartamudez e o entorno: a tartamudez pode darse máis facilmente en ambientes esixentes, sobreprotectores, con patrón de fala rápido, etc.
  • Disfuncións neuromusculares e a tartamudez tenden a estar moi tensos, notándose unha maior tensión no cuello e na cara.
  • Tartamudez e psique: factores emocionais, inseguridades, etc. poden ocasionar tartamudez.
  • Tartamudez e feedback negativo: as persoas tartamudas adoitan bloquearse máis cuando se oien mal, esto produce unha retroalimentación negativa ou incluso pensan que van a tartamudear,  se poñen máis nerviosos e se bloquean.
 Exercicios para traballar a tartamudez
Relaxación
Respiración
Ritmo
Entorno
Aspectos psicolóxicos

Exercicios de relaxación

O obxectivo da relaxación será que se tome consciencia do que significa estar ou non relaxado. Estes exercicios axudarán a disminuir a tensión muscular para que el paciente aprenda a controlarla.
Existen diversos ejercicios de relajación:

·         Relaxación de Koeppen: predomina a imaxinación para que aos nenos ou nenas lles sexa máis sinxelo realizar este tipo de ejercicios. El niño imagina que tiene un limón en las manos y que debe exprimirlo, que es un gato y se tiene que estirar como él, etc.
·         Exercicios de respiración para a tartamudez
·         Para que controle e domine la coordinación fono-respiratoria.
·         As personas con tartamudez cortan e fala por unha mala respiración
·         A respiración máis axeitada é a costo-abdominal, esta respiración tamén se denomina espiración completa xa que nela interven o diafragma, a musculatura abdominal e as costelas.
·         A respiración trabállase deitado colocando no abdomen un obxecto para que poida observar a súa respiración, ao ollar como sube e baixa.
·         Respirar e espirar

Exercicios de ritmo para la tartamudez
·         Frases curtas, con máis prosodia e control. Ademáis de deixar tempo para que exprese o que pensa, sen presas nin agobios
·         o ritmo trabállase enmascaramento, fala prolongada (alongando as vogais  das palabras en posición inicial, media ou final), fala xesticulada onde os xestos naturais facilitan a fluidez verbal.